Rozdział 22

- Yeoboseyo? (halo) – odebrałam telefon.

- Oh, annyeong haseyo (dzień dobry) Megumi –san? – odezwał się głos po drugiej stronie.

- Tak, kto mówi?

- Jestem Sayuri, jestem opiekunką pani ojca. Niestety pani tata nie wytrzymał samotności, mimo iż ja byłam przy nim praktycznie cały czas, mu nadal brakowało pani Hwang… Przykro mi…

- Mwoch?! (co?!) Co się stało? – powiedziałam zaniepokojona.

- Ja wyszłam po zakupy, a on… Zabił się, popełnił samobójstwo. Użył do tego starego szala pani Hwang…

- D-dlaczego?...

- Wiem, ze tobie Megumi i twojemu bratu też jest ciężko, ale przepraszam nie zdążyłam. Obiecał mi, że wytrzyma, często musiałam go powstrzymywać, jednak tym razem nie udało się przepraszam – usłyszałam, że Sayuri również zaczęła szlochać.

  A zaczynało się już wszystko układać. Od śmierci mamy minął ponad miesiąc. Zaraz miał zaczynać się grudzień. Chłopcy mieli wyjeżdżać do Chin, żeby tam się promować, Noona Stras przygotowują się do debiutu. Wszyscy mi pomagali pozbierać się po tym wydarzeniu, a tutaj znów…

   Wzięłam parę głębokich wdechów, uspokoiłam się. Ostatnio Aron mnie nauczył jak się opanować i uspokoić. Oni są tacy kochani, pomogli mi wielce. Udałam się do pokoju brata. Ostatnio rozmawiam normalnie z Ren’em. Jednak jakoś stare uczucie do niego wraca.

- Minhyun! Sayuri do mnie dzwoniła! – zaczęłam krzyczeć gdy go zobaczyłam.

- Co się stało?

- Poszła na zakupy, a gdy wróciła zastała martwego tatę. Nie wytrzymał, bo ciągle tęsknił za mamą.

~~***~~

- Halo? – zadzwonił ktoś do mnie, jednak to Minnie odebrał. Uchyliłam powoli powieki. W telefonie miałam dość głośno ustawiony dźwięk, więc słyszałam bardzo dobrze co osoba po drugiej stronie mówiła.

- Pan Hwang? Hwang Minhyun?

- Tak, coś się stało?

- Przeprowadziliśmy autopsje na zwłokach pańskiego ojca… To nie było samobójstwo. – nagle zerwałam się z łóżka i krzyknęłam „Coooo?!”. Brat wtedy włączył dla mnie głośnik, bym jeszcze wyraźniej słyszała.

- C-co mu się stało? – zapytaliśmy równocześnie po krótkiej chwili ciszy.

- Miał dość wyraźną ranę od noża w okolicy szyi. Sprawca po tym obwiązał go szalem by wyglądało to jak samobójstwo. Staramy się znaleźć osobę odpowiedzialną za to zdarzenie. Niech państwo mają się na baczności, bo nigdy nie wiadomo, czy ten ktoś nie będzie chciał wam zrobić czegoś podobnego… No właśnie. Za śmierć waszej matki odpowiada ta sama osoba.

  Jeszcze chwile powymieniali zdania między sobą, a ja nadal nie dowierzałam. Kto mógł ich zabić? I to z premedytacją… Po skończonej rozmowie wtuliłam się w tors brata.

- Dlaczego? – wyszeptałam ciągle łamiącym się głosem.

  Odpowiedzi nie uzyskałam. Słyszałam tylko bicie serca mojego kuzyna, które w pewnym sensie mnie uspokajało. Wsłuchałam się w nie i przy tym usnęłam.

*Z perspektywy Minhyn’a*

   Bosz… Teraz musimy porządnie mieć się na baczności, jeżeli to ta sama osoba zrobiła im… Nie pozwolę mu zbliżyć się do Megu, jest dla mnie zbyt ważna, jedyna która mi została. Nie mogę jej stracić, na pewno nie teraz.

   Odłożyłem ją ostrożnie, jakby była z porcelany. Przykryłem ją kołdrą, którą zdążyła już zrzucić na podłogę. Wyszedłem z pokoju, starałem się cicho zamknąć drzwi, by jej nie obudzić. Poszedłem do każdego z pokoi, aby przyszli do salonu. Gdy wszyscy się tam znaleźli opowiedziałem o tym co się stało i czego się dowiedzieliśmy.

- Powinniśmy powiedzieć to managerowi, niech załatwi wam, a w zasadzie to nam, bo nie wiadomo, czy ten ktoś nie będzie chciał po prostu zabić dla was ważnych osób. – wypowiedział się Jonghyun.

- Jeszcze to powinno chyba dotrzeć do CEO. Wiesz, on nam powinien także załatwić ochronę. Pan Han jest spoko, powinien nas wspomóc – gadał Minki.

- Dziękuję wam za waszą pomoc, bez was nawet nie wiem co bym zrobił. – powiedziałem.

- Za pewne – zaczął Beakho – rzuciłbyś się pod pociąg, lub przedawkował jakieś tabletki albo… - Aron przerwał to jego wymienianie.

- Dobra, dobra. Beakho, nie wymyślaj takich rzeczy, ciesz się, że on żyje, a nie.

- Cieszę się, ale pomaga w wymyśleniu tego co by zrobił bez nas – uśmiechnął się.

- Tsa… właśnie widać jak się cieszysz. Bo pójdę pociąć się mydłem! Nikt mnie nie rozumie… Na kim ja mam polegać – żaliłem się.

- Ale mydłem w płynie! Oj, no dobra ja staram się ciebie zrozumieć, ale nie ogarniam ciebie… Lepiej? – rzekł Ren.

- Chciałbyś, nie pomagasz. Idę stąd, już was nie kocham.

- Jak to brzmi. Minnie, Renatkę naszą rzucasz czy co? Z mojej perspektywy tak to wygląda. Tylko Ren powinien jeszcze płakać i krzyczeć coś w stylu: „Nie, oppa, nie odchodź. Wiem, że jeszcze jest dla nas promyczek nadziei!”.

- Bez komentarza. – odezwałem się, po dość długiej ciszy.

- No co?

- Nic. Idź się do teatru jakiegoś najlepiej zapisz.

- Już lecę.

- Nie zapomnij o swojej miotle, i czarnej szacie. – powiedział Aron.

   Wszyscy zaczęliśmy się śmiać, gdy wyobraziliśmy sobie takiego JR’a. Jeszcze ten wielki nos i wyglądał… dość ciekawie, a zarazem dziwnie. Maknae dostał czkawki przez nadmierny śmiech. Najstarszy aż się popłakał ze śmiechu.

Gdy się odwróciłem ujrzałem, że Megumi już nie śpi. Schować dobrze się schowała, ale zapomniała o swoich włosach, które od razu zauważyłem.

- Megu, chodź do nas. – podszedłem pod schody, dziewczyna wyglądała na kompletnie zdezorientowaną, jak małe dziecko przyłapane na podsłuchiwaniu. Zaprowadziłem japonkę do salonu, gdzie od razu zostało otoczona całym zespołem. Zaczęliśmy grać w butelkę, bo nie mieliśmy pomysłów co zrobić.

- Megu!, Ziemia do Megumi! Bateria się rozładowała czy co? Zasięgu nie masz? Kobieto odezwij się – machał jej ciągle przed oczami Youngmin.

  Wyglądała teraz jak bezduszna lalka, która wpatrywała się w jakiś jeden nieokreślony punkt na ścianie. Nic się nie odzywała, jakby nic do niej nie docierało, jakby nic nie słyszała. Czy to przez śmierć moich rodziców ona się tak przejęła?

- Bez Megu nie gramy, a z taką Megumi się nie da grać. – odezwał się Ren.

- Mianhe. (przepraszam) – wyszeptałem. – Ren, jeśli nie masz nic przeciwko to Megumi dziś śpi w naszym pokoju. Nie mogę jej zostawić.

- Tylko, że my mamy dwa łóżka…

- Spokojnie, będzie spać ze mną. W naszym starym domu nie mieliśmy oddzielnych pokoi, więc mieszkaliśmy w jednym, w którym było dość duże łóżko i razem spaliśmy.

- No, ale wtedy byliście dziećmi…

- Wiem, ze dużo się zmieniło. Ona stała się kobietą, a ja mężczyzną – na słowo „mężczyzną” lider zaczął się śmiać.

- No co? A nie jestem?

- Wmawiaj sobie, wmawiaj.

- No dobra, już jest późno. Idę się umyć, a wy zostańcie z moją siostrą.

- Okay, skoro jest teraz jak lalka wykorzystajmy to! – krzyknął Dongho.

- Ani mi się waż!

  Postanowiłem wziąć gorącą kąpiel. Jutro rano nasz manager ma do nas przyjechać, żebyśmy podpisali jakieś papiery, gdyż mamy lecieć do Chin, mamy się tam promować. Oczywiście Meguśki samej nie zostawię, chociaż… Niby dziewczyny z jej zespołu mogłyby się nią zająć, jednak ja nie był bym wtedy spokojny, coś by mnie dręczyło.

 Po skończonej kąpieli wylazłem, obwinąłem się ręcznikiem wokół bioder i wyszedłem do reszty.

- Chłopaki, mam pomysł.

- Na tronie na niego wpadłeś? – znowu Beakho musiał coś powiedzieć.

- Nie… Nie ważne… Słuchajcie, jutro mamy podpisywać jakieś papiery, dotyczące naszej promocji w Chinach, co nie? – wszyscy pokiwali przytakująco głowami. -  No to, wiecie Megu samej nie zostawię, a wiadomo, koncerty, spotkanie i jakieś inne rzeczy będziemy mieli, a nie będzie stać, jak jakiś słup na scenie za nami, bym miał ja na oku. Pomyślałem, może zabierzemy resztę Noona Stars, co wy na to?

- Hm… Ja tam nie mam nic przeciwko, ale zobaczymy co powie na to manager i CEO.  – rzekł lider. – No, ale to już jutro, teraz idziemy spać. Dobranoc.

  Wziąłem Hwang na ręce, była bardzo lekka, co mnie zdziwiło. Ułożyłem ją na moim łóżku przy ścianie, by nie spadła. Sam postanowiłem się przebrać w coś do spania. No tak, zapomniałem, że Ren dzieli ze mną pokój i wszedł w połowie mego ubierania.

- Moje oczy, aaaaaa! O matko, będę miał koszmary! – krzyczał, jak to moja siostra go nazywała „hrabia”.

- Bosz Ren, chyba ty też jesteś facetem. – zrobił wtedy zdziwioną minę. Kurczę, on chyba o tym nie wiedział, wygadałem jakąś tajemnicę, czy coś? – Księżniczką nie jesteś, a to zapomnisz.

- Nigdy tego nie zapomnę!

- Jak nie chcesz to nie. Myślałem, że będziesz chciał zapomnieć, no ale skoro się upierasz, że nie to nie.

  Poszedłem spokojnie do swojego łóżka, tam przykryłem siebie i Megumi cieplutką kołderką. Przez dłuższy czas nie mogłem zasnąć, ale gdy przytuliłem do siebie swój największy skarb od razu usnąłem. 

_____________________

Ło matko, jak mnie wena naszła >,< 

Znów trochę dłuższy, akcja się zaczyna *^*. 

Matko, sama chcę już przeczytać następny rozdział xD 
Mam nadzieję, ze rozdzialik się podoba XD